ما غرور اجنبی‎ها را به آتش می‌کشیم | روایت مراسم رژه پرصلابت نیرو‌های مسلح در مشهدالرضا (ع)

به گزارش شهرآرانیوز، از ساعاتی مانده به آغاز رسمی مراسم، تقریباً همه‌چیز مهیای شروع یک مانور نظامی کامل بود. افسران و سربازان از یگان‌های مختلف ارتش و سپاه بند پوتین‌ها را محکم بسته بودند و سلاح به دست، آخرین هماهنگی‌ها را برای نمایش نظم و اقتدارشان انجام می‌دادند.

بعضی‌ها به نظافت اسلحه سازمانی خود مشغول بودند، بعضی کلاه و لباسشان را مرتب می‌کردند و بعضی دیگر هم برابر دستور فرماندهانشان، تلاش داشتند تا «از راست نظام» دقیق‌تری داشته باشند. تصویر دستکش‌های سفید، پوتین‌های برق افتاده و سلاح‌هایی که بی‌وقفه از شانه به دست و از دست بر زمین گذاشته می‌شد، شاخص‌ترین صحنه‌ای بود که به چشم هر بیننده‌ای می‌آمد. فرماندهان یگان‌های مختلف نیروهای مسلح از نیروی هوایی، زمینی و پدافند قرارگاه منطقه‌ای شمال شرق ارتش گرفته تا یگان هوافضا و قرارگاه منطقه‌ای ثامن‌الائمه سپاه پاسداران و حتی یگان‌های ضربت و پلیس نوپو از نیروی انتظامی، به‌تدریج جایگاه سان را پر کردند.

فرماندهان هم البته دست‌کمی از افسران و سربازان نداشتند و عینک‌های دودی بزرگ بر چهره و نشان‌های نظامی مخصوصشان بر سینه، تصویری به‌غایت مقتدر و باصلابت را از این ستون‌های مستحکم نظم و امنیت به نمایش می‌گذاشت. به‌تدریج که سکوت کامل بر مسیر اصلی رژه حکم‌فرما شد، رأس ساعت ۷:۴۵ صبح دسته‌جات نظامی حرکت منظم و هماهنگ خود را آغاز کردند.

طبل بزرگ زیر پای چپ!

صدای مارش گروه موزیک نظامی ریتم هماهنگی داشت و هم حس اقتدار را در بینندگان بیشتر تحریک می‌کرد و هم ضرب‌آهنگ آن برای حفظ نظم رژه مؤثر بود. گروه‌هایی که از راه می‌رسیدند، حتی در نقطه نگاهشان هم با یکدیگر اشتراک داشتند و زمانی که فرمان از راست نظام از پیشاهنگ گروه صادر می‌شد، باید چشم تنگ می‌کردید تا لحظه پلک زدن، شما را از تماشای لحظه چرخیدن سر‌ها به سمت جایگاه محروم نکند.

پا‌ها که بر زمین فرود می‌آمد، باعث می‌شد تا زمین زیر پای اصحاب رسانه و همه کسانی که در فضای پیرامونی مسیر رژه ایستاده بودند، بلرزد. این صحنه‌ها را که می‌دیدم، برایم بیشتر مسجل می‌شد که چرا زمانی در مصاحبه با امیر سرتیپ رضا آذریان ارشد نظامی آجا در منطقه شمال شرق به نقل از او شنیدم که یگان‌های نظامی مستقر در این استان، یکی از منسجم‌ترین یگان‌های نظامی در کل کشور هستند. نیرو‌های پیاده که به‌تدریج از جلوی جایگاه عبور کردند، نوبت به نمایش توانمندی‌های دفاعی در حوزه لجستیک و ادوات رسید. از خودرو‌های غول‌آسایی که توپ‌های بردبلند ارتش را حمل می‌کردند تا موشک‌های عظیم‌الجثه سپاه که در کنار هرکدامشان، اپراتور متخصص آن نیز ایستاده بود.

وقتی این بخش از مراسم در جریان بود، با خودم فکر می‌کردم که فقط خدا می‌داند از دوران دفاع مقدس با تحریم سیم‌خاردار، چه مجاهدانی شبانه‌روز تلاش کرده‌اند تا امروز، ایران اسلامی ما به سطحی از توانمندی و آمادگی دفاعی برسد که فقط یک یگان در یک استان تا این حد از تجهیزات، ادوات و البته دانش دفاعی لبریز باشد.

امنیت پایدار در سایه مجاهدت بی‌وقفه

در بخش پایانی مراسم، بعضی از فرماندهان نیرو‌های مسلح مستقر در استان به همراه شماری از مسئولان به سخنرانی پرداختند. مرور مسیری که از دفاع مقدس تاکنون پشت سر گذاشته‌ایم، چشم‌انداز رو به رشدی که در برابرمان قرار دارد و تجلیل از مقام شهدای مدافع وطن در این ۴۳ سال، محور اصلی سخنان همه‎شان بود. با نزدیک شدن به اذان ظهر، آیین رژه نیرو‌های مسلح خراسان رضوی هم به پایان رسید و یگان‌ها برای بازگشت به محل خدمت خود آماده شدند. پیش از ترک مسیر و زمانی که به پشت سرم نگاه کردم، جمعی از اصحاب رسانه را دیدم که برای فرار از تابش مستقیم آفتاب، زیر سایه یکی از تانک‌ها در آرامش ایستاده بودند.

با مشاهده این صحنه، این فکر به ذهنم رسید که نه‌فقط همکاران من بلکه همه مردم در این سرزمین در هر ساعت از شبانه‌روز و از بحبوحه کسب‌وکار گرفته تا آسایش شبانگاهی در کنار خانواده، در حقیقت زیر سایه هشیاری شبانه‌روزی و مجاهدت توقف‌ناپذیر همین تانک‌ها و موشک‌ها هستند. در پناه امن آن‌هایی که از نقطه صفر مرزی تا پشت رادار‌های رصد و حتی در کابین جنگنده‌های تیزپرواز، لحظه‌به‌لحظه از پایش حریم زمینی و هوایی این خطه متعلق به علی ابن موسی‌الرضا (ع) غفلت ندارند.

شاید ما حتی نام بسیاری از آن‌ها را ندانیم و حتی چهره‌هایشان را نشناسیم، اما هر چه باشد، آن‌ها رو به هر تهدید محتمل انگشت بر ماشه ایستاده‌اند و هوای ما را دارند.